Swing Wespelaar #36 Robben Ford - Dawn Tylor Watson & Ben Rancine Band - Solomon Hicks - RJ MIscho & Franck Goldwasser Marlon Pichel - Barwalker Louis Wespelaar (dag 3)(18-08-2024) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info organisatie: Swing Wespelaar © Rootsville 2024

Derde en laatste dag alweer. Wat gaat de tijd snel, maar ook begon de vermoeidheid door te wegen. Maar gelijk ze in Gent plegen te zeggen: “Nie neute, nie pleuje”, op naar alweer een goed gevulde Swing-affiche.

Na het obligate aperitiefje in De Warande, het is zondag voor iets nietwaar, trekken we richting festivalterrein waar de dag zou beginnen met de voor mij onbekende Barwalker Louis. Vermoedelijk zal ik zeker de enige niet zijn. Deze band is het gloednieuwe project van saxofonist André de Laat. De Antwerpenaar die bekend is van The Electrophonics, Sebi Lee en Solomon Burke, wil met Barwalker Louis de muziek van zijn grote voorbeeld Big Jay McNeely doen herleven.

Big Jay was de ‘King of the Honkers’ en creëerde eind jaren 40 een energieke R&B stijl die bekend stond voor zijn scheurende, swingende sax-klanken. André laat zich omringen door Dirk Van der Linden (Hammond), Boogie Phil (piano),  Ron Wouters (contrabas), Marc Gijbels (drums) en Marc Tee (gitaar). Hopelijk had iedereen zijn dansschoenen aangetrokken want stilstaan is bij deze band ten strengste verboden. So shake your hips!

Met het stevige ‘Mishnock Rock’, zette het vijftal de boel in gang. André De laat liet zijn sax al stevig huilen en dat was ook het geval bij ‘Before I Grow Old’. Zeer fijn begin en zeker in dat stralend zonnetje. Ondanks dit onchristelijk uur was er toch al wat volk komen opdagen op deze zondagmiddag. Met ‘Wilwood’ en een stevig portie Austin swing, trokken we richting de vijftiger jaren. Alles draait om de sax in deze band, maar de andere muzikanten worden zeker en vast niet vergeten en alvast het topwerk van Dirk aan de Hammond.

‘Woman In Arkansas of ‘Bad Case Of Love’ het klonk allemaal even goed. Zelf broertje “Baby” Paul De Laat mocht even het podium op om een stukje mondharmonica te komen meespelen. Het optreden swingde dat het een lieve lust was met af en toe een kort rustpunt. En voor we het wisten waren we met ‘Blues About You Baby’ al aan het einde van dit aangenaam optreden gekomen. Dit was de perfecte opener. En het zou nog veel en veel beter worden.

De tweede naam op de affiche zal ook niet onmiddellijk een belletje doen rinkelen. Met Marlon Pichel, had de organisatie niet direct de meest bekende muzikant in huis gehaald. Marlon is geboren in Rotterdam in 1993 en was slechts 9 jaar oud toen hij al met de band van papa mocht optreden. Ondertussen is hij uitgegroeid tot een stevige (sessie)drummer met een hart voor jazz, soul, fusion en funk. Naast het drummen is hij ook leadzanger in zijn eigen band, Bourbon Avenue. Afwachten wat dit ging geven. Marlon heeft zich wel omringd met een schare muzikanten zoals Brian Kruit (bas), Stan De (keys), Marc Jansen (gitaar), Bart van de List (trompet), Paul van de Calseijde (tenorsax) en Frank Groenendijk (bariton sax).

Ik weet niet was het was, maar plots kwam er een orkaan over Wespelaar en die noemde Marlon Pichal. Vanaf de eerste noten werden de aanwezigen uit hun sokken geblazen, monden vielen wagenwijd open en je zag iedereen zich afvragen: “wat is me dat?”. Inderdaad, weinig gezien dit. Wat een energie spatte er het van podium? ‘Shake It’ knalde door de geluidsinstallatie en de blazers bliezen zich de longen uit het lijf. Dit was soul van de bovenste plank en wat een stem heeft die vent! Vanaf het begin had Pichal het publiek volledig in zijn greep met zijn songs als ‘I Wanna Know’ of ‘Please Please Please’en zijn energiek optreden.

Allemaal topmuzikanten ook, van de eerste tot de laatste, Marlon al zeker en vast inbegrepen. Drummen en zingen, niet echt makkelijk denk ik dan zo. Weinig rustpunten in dit optreden, neen het was echt fuiven geblazen en dit op een hoog tempo, met ‘Goold Ol’ Lovin’, ‘A Little Bit Of This’ en ‘I Wanna Boogie’. Geen enkel slecht nummer in deze set en tot dan het beste van wat ik dit weekend al gezien had. Ze zeggen dat perfectie niet bestaat maar dit komt er wel heel dichtbij. Mister Pichal, you made my day!!!

Een bekender duo volgde op de affiche want met RJ Mischo & Franck Goldwasser, stonden twee echte blues veteranen op het podium. Mischo, geboren in Chilton (Wisconsin) in 1960, wordt door critici en fans wereldwijd beschouwd als een van de allerbeste mondharmonicaspelers. Het was in 1992 dat RJ de aandacht trok van blues fans met de release van ‘Ready to go”. Dit album heeft inmiddels een cultstatus onder verzamelaars. Tijdens deze tour wordt hij vergezeld door gitarist Franck Goldwasser, die ook meer dan 40 jaar ervaring heeft in het Amerikaanse Westcoast blues genre.

Een gerespecteerde gitarist die in zijn carrière met alle toppers uit Californië speelde. Deze blues-veteranen zijn een must-see! Zet daarbij een goede Finse band met Jaakko Prepula (bas) en Mikko Peltola (drums) en de boel is compleet. Verrassing toen iedereen zag dat ook Marc “Tee” mee op de bühne stond als tweede gitarist. Eindelijk kregen we een stevig stuk mondharmonica voorgeschoteld en het was al genieten van bij de eerste noten van ‘Having A Ball’. RJ en Paris Slim hadden een stevige band bij elkaar geraapt en deze serveerden ons blues van de bovenste plank maar wij hadden alvast niet minder verwacht.

Goldwasser perste fijne solo’s uit zijn gitaar en de ritmesectie stond als een huis. Met ‘Bring Me My 45’, kon Goldwasser ook bewijzen dat hij kon zingen, maar het gros van deze set draaide toch om de muzikale talenten van RJ Mischo, die alweer bewees een groter mijnheer te zijn op de Mississippi saxofoon. Dit was een totaal ander genre dan Marlon Pichal maar van zeer hoogstaande kwaliteit. En er kwamen nog drie bands aan!

Vandaag hielden ze natuurlijk ook de Mojo Jamsessions en die waren in goede handen van Tom Heylenbosch. Maar ook de jongens van Joo Joo Eyeballs mochten zich in twee sets uitleven. Deze waren als winnaar uit de bus gekomen van de “Preach The Blues”-wedstrijd georganiseerd door Swing Wespelaar.

En ze blijven grote namen binnenhalen daar in Wespelaar, want de volgende in de rij was niemand minder dan “King” Solomon Hicks. Deze twintiger uit New York speelt al meer dan de helft van zijn nog jonge leven gitaar en heeft zich, door zijn talloze concerten in evenveel genres en clubs, de meest verrassende gitaarstijlen eigen gemaakt. Solomon heeft veel meer dan “iets”. Hij heeft het gewoon allemaal en hij wordt dan ook niet zomaar gezien als de fakkeldrager van de toekomstige generatie blues muzikanten.

De laatste maal dat ik deze jongeman in actie zag, was ik ook getuige van een meer dan wervelend optreden, dit was dan ook een moment waar ik naar uitkeek. Met hem op het podium Kirk Yano (bas) en Tamas Vajda (drums). Het viel vooral op dat Solomon heel simpel speelt. Geen meterslange bakken met effectpedalen, neen, de simpele blues zoals het hoort en dat was al vanaf het eerste nummer hoorbaar. Tussendoor krijgen we ‘Futher Up On The Road’ en laat de bassist zich “en passant” gewillig fotograferen in allerhande poses. Met ‘Help Me’ kregen we er eentje uit zijn “Harlem” album.

De man heeft een ongelooflijke speelstijl en laat alles zo eenvoudig lijken zoals bij ‘I Want To See You Go’. Hij amuseert zich met wat hij doet, getuige de brede smile die vanaf het begin op zijn gezicht gebeiteld staat. En we gaan verder met ‘I Got My Eyes On You’ en ‘I Keep driftin’ en plots een verandering in het ritme, het is gissen wat hij gaat spelen maar dan herkennen we Chuck Berry’s ‘Memphis Tennessee’ met een compleet andere twist, knap gedaan Solomon!! Met Jules Sledsens, komt dan de gitarist van Joo Joo Eyeballs met het podium op en knalt ‘Everyday I Sing The Blues’ door de boxen. Stilaan naderde het einde van deze gig en Solomon sloot af met het geweldige ‘What The Devil Loves’. Bij deze werd een punt gezet achter alweer  een schitterend optreden !

Eindelijk dan toch weer een dame op het podium en daarvoor trokken we naar Canada waar Dawn Tyler Watson van afkomstig is. Dawn was niet alleen en was in het gezelschap van de Ben Racine Band. Haar vurige podiumprècense en meeslepende optredens hebben haar nationale en wereldwijde erkenning opgeleverd.

Deze power woman nam de felbegeerde eerste prijs mee naar huis op de International Blues Challenge in Memphis in 2017.  Ik had onlangs de Ben Racine Band in aktie gezien in Fleurus en het was een optreden geweest om duilmen en vingers af te likken. Toen was Dawn en nog niet bij want ze deed pas haar intrede daags nadien in Gouvy. Dit kon dus alleen maar vonken geven. Dawn wordt bijgestaan door Ben Racine (zang en gitaar), Pascal Delmas (drums), Antoine Escalier (bas), Vinz Polletvillard (keys) en de fantastische saxspeler Kaven Jalbert.

En we werden niet ontgoocheld want met ‘Get Out Of Town’ kregen we een meer dan vurige start. Dawn heeft een klok van een stem en dit wordt gecombineerd met de schitterende sax klanken van Kaven. Geregeld een duetje met Ben Racine zoals bij ‘A Little Bit More’ met mooie tweestemmigheid. ‘Rock It’ swingt dan weer als de beesten. Dawn is een echte entertainer en weet het publiek onmiddellijk mee te trekken waardoor we een serieuze sing along kregen. Het tempo werd serieus de hoogte ingejaagd bij ‘Love To Burn’. Wat we te horen kregen was een mooi uitgebalanceerde set met veel variaties. Plots hoorde ik een trompetgeluid. Geen trompettist op het podium dacht ik zo, maar het was Dawn die het geluid van het instrument nabootste en het klonk heel jazzy, waarna we werden getrakteerd op een stevige bassolo van Antoine.

Al de muzikanten vormen een stevig geheel. Heel emotioneel werd het toen Dawn ‘I Love My Baby’ bracht en voor zover het mogelijk was werd het bijna muisstil op het plein. Goosebumps baby! Het duurde niet lang want het ritme werd alweer de hoogte ingejaagd met ‘Don’t Make Me Mad’, waarna Pascal een drumsolo uit zijn mouwen mocht schudden alvorens er een stevig rocker werd afgeschoten. Met ‘Shine On’ gingen we richting het einde om nadien te besluiten dat dit optreden er alweer eentje was om in te kaderen.

Ondertussen waren we al aangekomen aan het laatste optreden van het weekend. Time flies when you’re having fun! En dit zou een knaller worden want niemand minder dan levende legende Robben Ford zou deze 36ste editie van Swing afsluiten.

Ford werd geboren in 1951 in Woodlake, Californië. Als 13-jarige ontdekte hij de gitaar en was hij vertrokken een wat later een geweldige carrière zou blijken te zijn. Hoewel zijn eerste instrument de saxofoon was. Hij is een meester van de blues, met de nodige zijwaartse passen naar jazz, rock en soul. Ideale afsluiter dus zou je denken. Ford is hier samen met Ian Thomas (drums), Graeme Belvins (sax) en Rob Mullarkey (bas). Altijd afwachten wat de man ons hier zou brengen. Stevig gitaarwerk dus zoals ‘Good Times’ en ‘White Rock Beer’. Toch wel iets voor liefhebbers van het zwaardere genre met hier en daar een jazz-toets. Nog een dosis jazzrock dan en dit was voor mij niet weggelegd vrees ik, not my cup of tea.

Gezien het een lang weekend was geweest, werd het tijd om huiswaarts te keren, want er moesten nog wat kilometers te worden afgemaald.

next stop